Maand: maart 2008

Dinsdagavond kun je in het experimenteel kunstencentrum Croxhapox in Gent terecht voor een project van Jonas Scheys i.s.m. studenten van Beeld en Installatie (Master Kask – Koninklijke Academie voor Schone Kunsten). Tijdens de concertavond wordt werk uitgevoerd van John Cage en aan Fluxus gelieerde componisten zoals George Brecht, Robert Bozzi, Emmet Williams en La Monte Young. Ook onze eigenste Godfried-Willem Raes ontbreekt niet op het programma. Het belooft een uiterst gevarieerde en boeiende avond te worden !

Programma :

• John Cage, Songbooks – Sonata for clarinet – Sonata for two voices – Living room music – Five – Daughters of the lonesome isle – 4’33"
• George Brecht, For a drummer 5, 6 and 7 – Instruction – Incidental music 1, 2, 3 and 5 – Saxophone solo, fluxversion 1
• Robert Bozzi, Choice 12
• Emmet Williams, Song of uncertain length
• Godfried-Willem Raes, E10
• La Monte Young, si fa#

Tijd en plaats van het gebeuren :

John Cage & Fluxus
Dinsdag 1 april 2008 om 20.00 u
Croxhapox
Lucas Munichstraat 76/82
9000 Gent

Meer info : www.croxhapox.com

Fluxus portal : www.fluxus.org
Fluxus videoclips op www.geevideos.com
John Cage : www.johncage.info

Elders op Oorgetuige :
John Cage & Morton Feldman : een unieke luisterervaring, 13/02/2008
Bad Boys II focust op het New York in de jaren 1950, 3/02/2008
De diva van de avant-garde pianisten en de materiaalkoffer van John Cage, 29/09/2007
Spamadeus & the sound of silence, 20/01/2007

In de reeks Gradus ad Parnassum brengt Marieke Berendsen (studente Master na Master solist hedendaagse muziek viool en violiste in het Nadar Ensemble ) een deel van haar eindexamenprogramma, dat volledig is opgesteld rond Italiaanse componisten. Ze speelt onder meer de Sequenza voor viool van Luciano Berio, de zes Capricci van Salvatore Sciarrino en "Hay que caminar soñando" van Luigi Nono.

De zes Capricci voor viool solo herinneren door hun naam en hun virtuositeit aan de welbekende ‘Caprices’ van Paganini, die dan weer – naast de Chaconne van Bach – model hebben gestaan voor Berio’s ‘Sequenza VIII’. Maar anders dan Paganini’s zinderende op technische bravoure gerichte Caprices vertegenwoordigen Sciarrino’s Capricci een schimmige wereld van ongrijpbare klanknevels.
Salvatore Sciarrino (1947) dacht er oorspronkelijk aan om zich in de richting van de plastische kunsten te ontwikkelen, maar vanaf 1959 voelde hij zich zodanig aangetrokken door de muziek, dat hij begon te experimenteren met compositie. Drie jaar later was zijn eerste werk uitgevoerd voor publiek, tijdens de Nieuwe Muziek Week te Palermo. Als componist is Salvatore Sciarrino steeds zijn eigen weg gegaan. Hij heeft zich laten begeleiden door figuren als Franco Evangelisti, maar van een echt van een leraarschap is geen sprake. Hij werd wel beïnvloed door Luigi Nono, vooral wat het een obsessief streven naar vernieuwing en de economisering en uitpuring van de klank, die tegenover de zeer belangrijke stiltes geplaatst wordt, betreft. Verschillend van Nono is Sciarrino’s dialoog met alle mogelijke muziek uit het verleden en uit andere genres: hij demonstreert een brede encyclopedische muzikale kennis in bewerkingen en verwerkingen van muziek van de zestiende eeuw over Bach tot Amerikaanse volksliedjes.
Naast groots opgevatte orkestwerken is Sciarrino vooral bekend geworden door talrijke werken voor soloinstrumenten. In de Capricci voor viool worden enkele muzikale gebaren in ontelbare variaties hernomen. Het virtuoze karakter van deze stukken kan men al uit de titel afleiden, die duidelijk naar de beroemde voorbeelden van Paganini verwijst. Toch heeft Sciarrino nooit rechtstreekse of expliciete verbanden met deze voorbeelden willen leggen. De Capricci lijken wel een soort van "etnische muziek van de toekomst". Ze hebben iets gewoons maar zijn toch heel onconventioneel. "In de periode dat ik de Capricci schreef, een periode van ‘negatieve dogma’s’ en avant-gardistische taboes, zag men deze werken als late kopieën van de viooltaal van Paganini. Hoewel dit volledig onjuist is, was mijn opzet toch om een brug te slaan tussen avant-garde en traditie. Op het moment dat het tot een historische breuk kwam tussen muzikale vernieuwing en traditie, bestonden er nog duidelijke verbanden tussen beide. Vandaag blijft er echter niets van die verwantschap over. Het historische perspectief is gewijzigd", aldus Sciarrino.

Luciano Berio is wellicht de meest invloedrijke figuur uit de Italiaanse hedendaagse muziek. Nadat hij samen met Maderna een studio voor elektronische muziek opricht in Milaan, krijgt hij de leiding van het Ircam te Parijs. Vanuit zijn opleiding die sterk door Webern is bepaald, creëert Berio composities die uitgaan van de meest gedurfde vormen van klankonderzoek. Zo dwingt hij zowel zangers als instrumentalisten om de grenzen van hun mogelijkheden af te tasten.
In 1958 schreef Luciano Berio (1925-2003) zijn eerste ‘Sequenza‘ voor fluit solo. Dit stuk is het eerste ooit dat proportioneel werd genoteerd. Er wordt geen gebruik gemaakt van uitgeschreven ritmes maar de afstand tussen de noten bepaalt de tijdsspanne ertussen. Jammer genoeg slaagde volgens Berio geen enkele fluitist erin dit juist te interpreteren en later schreef hij een tweede versie met ritmes. Sinds de Sequenza voor fluit zijn de in totaal 14 Sequenza’s de rode draad in zijn oeuvre gebleven. Berio schreef de Sequenza’s voor de meest uiteenlopende solo-instrumenten, waarbij hij de expressieve en technische mogelijkheden van het betreffende instrument onderzocht. Berio’s Sequenza’s worden gekenmerkt door hun extreme virtuositeit, die altijd boeiend, vaak theatraal, maar nooit oppervlakkig is.

"Hay que caminar soñando" (1989) is een van Luigi Nono’s laatste werken. Het is de periode waarin Nono niet langer het ‘Lichtende Pad’ van de revolutie wil begaan, maar zich vergenoegt met het onderweg zijn. Daarbij verwijst hij naar een citaat van de Spaanse dichter Antonio Machado dat hij terugvond op de muren van een klooster in Toledo : "Caminantes, no hay caminos, hay que caminar". (‘Wandelaars, er zijn geen wegen, alleen maar het onderweg zijn’). Het werd zowat het motto van Nono’s laatste composities, die gekenmerkt worden door verstilling en vertraging van de steeds verder naar binnengekeerde klank.

Programma :

• Luciano Berio, Sequenza nr. 8 (1976) voor viool solo
• Salvatore Sciarrino, Delen uit 6 capricci (1976) voor viool solo
• Luigi Nono, "Hay que caminar" soñando (1989) voor 2 violen (met Gwendolyn Desmet )

Tijd en plaats van het gebeuren :

Gradus ad Parnassum : Marieke Berendsen
Zondag 30 maart 2008 om 11.00u
Koninklijk Conservatorium Gent
Hoogpoort 64
9000 Gent

Meer info : cons.hogent.be
———————–
De Nieuwe Reeks : Marieke Berendsen
Zondag 20 april 2008 om 20.30 u (Inleiding door Herman Parret om 19.45 u)
Sint-Michielskerk
Naamsestraat 
3000 Leuven

Meer info : www.denieuwereeks.be

Extra :
Luigi Nono, biografie op www.arsmusica.be
Luigi Nono op d-sites.net
Luigi Nono : Componeren met gebalde vuisten. De revolutie-muziek van Luigi Nono, Paul Luttikhuis op www.arsmusica.be
Luigi Nono : Antifascist, Jan de Kruijff op www.musicalifeiten.nl
Luigi Nono: een hedendaags Italiaans componist, Harry Mayer op www.mayertjes.nl, 19/12/2006
Luigi Nono: on what would have been the composer’s 80th birthday, John Warnaby reflects on his life and music, John Warnaby op www.musicweb-international.com, 2004
Salvatore Sciarrino op brahms.ircam.fr en www.arsmusica.be
Luciano Berio (1925 – 2003): Duivelskunst
enaar, Jan de Kruijff op www.musicalifeiten.nl

Elders op Oorgetuige :
Politiek engagement en artistieke vernieuwing : de weg van Luigi Nono, 23/02/2008
De schaduwklanken van Salvatore Sciarrino, 15/02/2008

Horen en voelen hebben wel degelijk veel met elkaar te maken. In het tweede project van time code matter plaatsen Audiostore en Eavesdropper het publiek midden in een installatie van twaalf massieve stalen platen. Dit gigantische resonantieapparaat wordt gecontroleerd door de laptops van de performers. Deze heerlijke surround staat borg voor een unieke luisterervaring.

In 2005 ging de eerste klankperformance in de reeks time code matter van Audiostore en Eavesdropper in première in het Concertgebouw Brugge. In hun projecten willen klankkunstenaars Christoph De Boeck en Yves De Mey de materialisatie van geluid benadrukken, en dat in een tegelijk intiem en indrukwekkend kader.

In de tweede editie gaan ze een stap verder om de resonanties fysiek en visueel te concretiseren voor de toeschouwer. De scenografie bestaat uit een installatie van twaalf massieve stalen platen. Dit gigantische resonantieapparaat wordt gecontroleerd door de laptops van de performers, die ons duidelijk maken dat het voelen wel degelijk in het verlengde ligt van het horen. De opstelling van het publiek midden in de installatie zorgt voor een heerlijke surround en belooft niets minder dan een unieke luisterervaring.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Audiostore & Eavesdropper : Time Code Matter 2
Zaterdag 29 maart 2008 om 20.00 u
Concertgebouw
’t Zand 34
8000 Brugge

Meer info : concertgebouw.be en www.deepblue.be

Extra :
Audiostore & Eavesdropper ‘Time Code Matter’, Rik Van Lembergen op Kwadratuur.be, 14/09/2006
Interview Eavesdropper, Koen Van Meel, 1/11/2003 op Kwadratuur.be

Elders op Oorgetuige :
Artefact : Capturing Time – Mapping the Moment, 9/02/2008
Deep Blue, Ryoji Ikeda & Artificiel op Happy New Ears, 26/09/2007
Goodiepal + Audiostore & Eavesdropper, 22/09/2006

Vrijdagavond beleeft het het recent opgerichte elektrisch gitaarkwartet ZWERM zijn vuurdoop. ZWERM bestaat uit Johannes Westendorp (NL), Matthias Koole (B), Kobe Vancauwenberghe (B) en Toon Callier (B) en werd opgericht vanuit een gezamenlijke brede interesse voor nieuwe muziek: gecomponeerd, geïmproviseerd, experimenteel en performatief, "high" en "low culture". Tegelijkertijd echter ook vanuit het besef dat de raakpunten tussen al deze elementen van de muziek van deze tijd uitgewerkt moeten worden en dat de expositie daarvan geenszins vanzelfsprekend is. ZWERM kwam tot stand i.s.m. Champ d’Action.

Het eerste publieke optreden vindt plaats in het experimenteel kunstencentrum CROXHAPOX in Gent. Op het programma staan 2 creaties van 2 verschillende componisten. Eerst kan je kennismaken ‘Toovviifvor’, een werk van de Amerikaanse componist Larry Polansky, waarbij de erg galmende ruimte van Croxhapox zal gevuld worden met een pulserend klankweefsel van verstemmende gitaren. Larry Polansky (°1954) is een Amerikaans componist, gitarist, theoreticus en computerprogrammeur. Alternatieve stemsystemen, gamelanmuziek en algoritmische muziek spelen een belangrijke rol in zijn werk. Hij is professor aan het Dartmouth College (VS) waar hij co-directeur is van de elektronische muziekstudio en lid van Frog Peak Music collective, een collectief van experimentele componisten die partituren, boeken en CD’s uitgeven.
Daarna volgt de creatie van ‘Icons Of Pleasure’, een nieuw werk van de jonge Gentse componist Nico Sall, waarbij verschillende steden door middel van videoprojecties en gitaarsoli verbonden worden. Nico Sall studeerde bij Lucien Posman en behaalde in 2006 zijn Meestergraad Compositie aan het Conservatorium van Gent.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Zwerm : Nico Sall & Larry Polansky
Vrijdag 28 maart 2008 om 20.00 u
CROXHAPOX
Lucas Munichstraat 76/82
9000 Gent

Meer info : www.croxhapox.com, www.myspace.com/zwerm en www.champdaction.be

Nico Sall : www.matrix-new-music.be

Elders op Oorgetuige :
TRANSIT biedt forum voor jong componistentalent in Vlaanderen, 24/10/2007

Dinsdag krijgt Les Brigittines de bekende musicoloog Harry Halbreich over de vloer. Als fervent liefhebber van hedendaagse muziek gaat hij er dieper in op het leven en werk van een van de belangrijke componisten van de 20ste eeuw, Morton Feldman. Deze boeiende uiteenzetting wordt opgeluisterd door de muzikanten van het Ensemble Musiques Nouvelles. Een uniek momenten waarop vragen kunnen worden gesteld, waarop écht geluisterd en van gedachten wordt gewisseld kan worden.

Harry Halbreich wordt beschouwd als één van de autoriteiten op het vlak van hedendaagse muziek. Hij volgde les bij Messiaen aan het Conservatorium van Parijs en was artistiek directeur van het muziekfestival van Royan, hij doceerde muziekanalyse in het Koninklijk Conservatorium van Bergens en schreef boeken over Messiaen, Honegger en Martinue en ook een heel wat interviews met en artikels over Iannis Xenakis, Giacinto Scelsi, György Ligeti, Edgard Varèse of Maurice Ohana.

Morton Feldman is onmogelijk weg te denken uit de muziek van de tweede helft van onze eeuw. Langzamerhand beginnen alsmaar meer mensen in te zien dat zijn muziek veel meer is dan langgerokken opeenvolgingen van losse klanken. Geen enkele andere componist, op Anton Webern na misschien, is het begrip ‘tijd’ op zo’n extreme en terzelfdertijd uiterst welluidende manier gaan relativeren. Zowel Webern als Feldman bieden ons een erg indringende kijk op de relaties tussen klanken onderling, relaties die verder gaan dan harmonie of melodie.

Morton Feldman werd geboren in Brooklyn in 1926. Alhoewel hij studeerde bij Wallingford Riegger en Stefan Wolpe waren de artistieke filosofieen van John Cage wellicht zijn belangrijkste invloed. Feldman ontmoette Cage voor het eerst in 1949. Doorheen de jaren ’50 was hij zowel nauw geassocieerd met Cage, Christian Wolff, Earle Brown en David Tudor, als met enkele New Yorkse abstracte expressionisten uit de plastische kunst zoals Philip Guston en Mark Rothko. Alhoewel hij aanvankelijk vooral met grafische muzieknotatie experimenteerde, zijn zijn werken sinds 1969 heel precies en ‘conventioneel’ genoteerd. Dat is niet terug te voeren op een neiging tot groter conservatisme bij de componist naarmate hij ouder werd, maar wel op de moeilijkheid de esthetiek van zijn muziek precies over te brengen via een notatie die, wanneer ze verkeerd word begrepen, aanleiding geeft tot vrijheden die haar stuk maken. Een typisch voorbeeld van een stuk uit die periode is ‘The King of Denmark’ voor slagwerk solo, waarin alle instrumenten uitsluitend met de vingertoppen en op de grens van het hoorbare worden bespeeld. De notatie is tijdsproportioneel. Feldmans werken zijn uniek in hun genre en onderscheiden zich door hun stille en heldere klank en hun uitgebreide tijdsschaal (negen van zijn werken duren meer dan anderhalf uur.) Hij overleed in New York in 1987.

Programma : Morton Feldman, Clarinette and String quartet

Tijd en plaats van het gebeuren :

La machine à remonter le son : Morton Feldman
Dinsdag 25 maart 2008 om 20.00 u
Les Brigittines Kapel
Korte Brigittinenstraat
1000 Brussel

Meer info : www.brigittines.be en www.musiquesnouvelles.com

Bron : Morton Feldman op www.champdaction.be

Extra :
Morton Feldman’s mysterious musical landscapes, Alex Ross op www.newyorker.com, 19/06/2006
Morton Feldman Texts: Essays and Articles on MF and his music
‘Morton Feldman, The Feldman fragments’, Eric De Visscher op www.arsmusica.be (Fr), 1995
Morton Feldman op UbuWeb Sound

Video :
Morton Feldamn op YouTube

Elders op Oorgetuige :
John Cage & Morton Feldman : een unieke luisterervaring, 13/02/2008
Words and Music : Amerikaanse muziek uit de twintigste eeuw, 11/02/2008
De kunst van Morton Feldman, 11/02/2008
Ictus brengt Morton Feldmans ‘For Philip Guston’, 12/02/2007

Robert Curgenven is een Australische geluidskunstenaar die veldopnames maakt in steden en natuurgebieden en die live mixt op zijn concerten. Zijn vermogen om in een klankopname uitstekend de sfeer van een plaats te vangen werd opgemerkt op festivals in Duitsland, Nederland, Frankrijk en natuurlijk ook in Australië. Naast de live-performance van Curgenven zijn op dit concert nog twee soundscapes van Ross Bolleter – eveneens een Australiër – en de Amerikaan David Dunn te horen.

Robert Curgenven maakt veldopnames die hij live vermengt met elkaar. Over het algemeen gebruikt hij geen computer of geluidsbewerkingen. Zijn werk is sterk beïnvloed door zijn verblijven in afgelegen en/of inheemse gebieden in Australië. Curgenven werkt met boventonen, texturen en resonantie en de articulatie daarvan door instrumenten en objecten. Langzaam wijzigende klanklagen spelen met tijd en ruimte en de vervreemding en verplaatsing van deze twee factoren.
De voorbije jaren trok hij op tournee door Japan en Europa. Hij organiseerde het Sounds Unusual Festival of New Music in Darwin (Australië) in 2006. Hij was
te horen op cd-compilaties (met field recordings) van het Duitse Gruenrekorder en intussen staat er ook werk van hem op de cd die hoort bij het boek "Autumn Leaves" (overview on sound and the environment) van datzelfde label. Er is één solo-cd van hem verschenen "cichaczem" (2005) bij Privatelektro.

Robert Curgenven : "Much of my current music comes from the subtleties underlying living in challenging landscapes and climates. The essence of this work found form during a year recently spent in Europe, mainly in Berlin and Poland, continuing studies of harmonics using the body of a grand piano over the winter months. Part of the structure for this work emerged from field recordings made over the past six years working in the Northern Territory, where I have once again returned to work out bush. The field recordings and the unprocessed resonances from the piano draw upon place and time, phase and precession, in landscape and seasons." (*)

David Dunn (1953) was tussen 1970 en 1974 assistent van de Amerikaanse componist Harry Partch. Daarna was hij op uiteenlopende manieren bezig met geluid: hij ontwierp openluchtinstallaties, verzorgde soundtrack bij video’s en films, componeerde muziek voor traditionele instrumenten, schreef boeken en artikels (o.a. over Harry Partch) en deed onderzoek over bio-acoustics (waar hij ook uitgebreid over publiceerde).
Vanaf het midden van de jaren ’80 – toen de klanktechnologie kleiner en goedkoper werd -begon David Dunn met het bedenken van interactieve systemen waarin de omgeving met zichzelf kon interageren. "Autonomous Systems : Red Rocks " (2003) is het meest recente resultaat van dat idee. Microfoons nemen geluid op in de natuur en naar een computer gestuurd. Daar worden kleine fragmenten opgenomen en op basis van non-lineaire chaos generatoren worden fragmenten gekozen die opnieuw bewerkt en afgespeeld worden en zo opnieuw onderdeel worden van de feedback-loop. Dunn voert niets live uit, hij heeft de computer geprogrammeerd en neemt met andere microfoons het resultaat op. Tot zover de technische uitleg, maar wat er effectief gebeurt is meer dan de som van de technische onderdelen. Sommige van de feedback loops komen tot leven en sommige participanten in de omgeving – vliegen, vogels – beginnen te ‘spelen’ met het systeem. Het klankresultaat klinkt alleszins heel organisch.

Ross Bolleter (1946) is een Australische avantgarde componist en improvisator die bekend is voor zijn experimenten met kapotte (‘ruined’) piano’s. Samen met o.a. Stephen Scott van het Bowed Piano Ensemble richtte het label WARPS (World Association for Ruined Piano Studies) op. Een ‘ruined piano’ is een piano die bloot gestaan heeft aan weer en wind, een ‘stervende doos van onvoorspelbare dong, klik en dedoemp geluiden’ en als zodanig volstrekt uniek. Expert Bolleter zelf: "Een fa-kruis anderhalf octaaf boven de middelste do op een West-Australische geruïneerde piano in een halfwoestijn verschilt radicaal van dezelfde noot op een overstroomde piano in een studio vier verdiepingen onder grondniveau in Praag."
‘Secret Sandhills’ is gecomponeeerd ter nagedachtenis van Timmy Tjapangati, een Aboriginal kunstenaar, schilder en verhalenverteller die in 2000 overleed. Zijn gelijknamige schilderij met syntetische polymeerverf op een stuk afval is de ‘krachtbron’ voor Bolleters compositie. Bolleter maakte opnames op zes verschillende ‘ruined pianos’ verspreid over het Westen van Australië en bewerkte die opnames daarna op de computer met de deskundige hulp van Anthony Cormican.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Soundscapes : Robert Curgenven, Ross Bolleter & David Dunn
Dinsdag 25 maart 2008 om 20.00 u
Logos Tetraeder
Bomastraat 26
9000 Gent

Meer info : www.logosfoundation.org

Robert Curgenven op www.recordedfields.net, www.soundsunusual.com en www.privatelektro.de (*)
David Dunn : www.davidddunn.com
Ross Bolleter : warpsmusic.com

Video :
Experimental Bowed Piano Ensemble op YouTube

Voor ‘De gelukkige prins‘, het wereldberoemde sprookje van Oscar Wilde, nodigt An De Donder het Oxalys Ensemble uit aan de voet van het standbeeld. Vooraan zit de vertelster als een tovenares voor een glazen lichtbak vol zand. Haar tekeningen en de muziek toveren een prachtige sprookjeswereld op scène. Dit is geen familievoorstelling, geen klassiek muziekconcert, geen beeldend verteltheater. Dit is pure magie.

Hoog boven de stad, op een machtige zuil, staat het beeld van de gelukkige prins. Sinds de prins als standbeeld over de stad kijkt, weet hij dat de mensen minder gelukkig zijn dan hij tijdens zijn leven dacht. Nu hij een standbeeld is, kan hij de situatie niet meer verhelpen. Daarom roept hij de hulp in van een kleine zwaluw om zijn kostbaarheden aan de armen te schenken. Voor haar enscenering van dit wereldberoemde sprookje van Oscar Wilde, nodigt An De Donder het Oxalys Ensemble uit om aan de voet van het standbeeld plaats te nemen. Zij spelen muziek van Schubert, Mozart en Gubaidulina. ‘De Gelukkige Prins’ is een bijzonder spel van muziek, tekeningen en videobeelden, die stuk voor stuk de prachtige sprookjeswereld van Oscar Wilde oproepen.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Muziektheater Transparant & Oxalys : De Gelukkige Prins
Maandag 24 maart 2008 om 15.00 u
CC de Meent
Gemeenveldstraat 34
1652 Alsemberg (Beersel)

Meer info : www.transparant.be en www.oxalys.be
————————-
Maandag 7 april 2008 om 13.30 u (schoolvoorstelling)
C.C. De Abdij
Abdijstraat 10
9500 Geraardsbergen

Meer info : www.de-abdij.be, www.transparant.be en www.oxalys.be

Extra :
‘Alles gebeurt in mijn verbeelding’ – An De Donder vertelt het verhaal van ‘De gelukkige prins’ , Geert Van der Speeten , De Standaard, 8 november 2006
‘The Happy Prince and Other Stories’ geïllustreerd door Charles Robinson op wilde.artpassions.net

Elders op Oorgetuige :
Dood en opstanding zijn één… Agartha in ontmoeting met Sofia Gubaidulina, 19/11/2007
De gelukkige prins, 10/11/2006

Met Al Margolis (If, Bwana) en Dan Burke (Illusion of Safety) presenteert Odradek twee coryfeëen van de Amerikaanse experimentele tape-scene uit de jaren ’80. Margolis wordt bijgestaan door Dan Warburton, naast gevierd muziekjournalist ook een begenadigd improvisator. Yiorgis Sakellariou (Mecha/Orga) is de jongste electronika-ontdekking op het toonaangevende Griekse Absurd-label.

Al Margolis was bijzonder actief in de Amerikaanse underground cassettebeweging van de jaren ’80. Tussen 1984 en 1991 bracht hij op zijn eigen cassettelabel Sound Of Pig Music meer dan 301 tapes uit, waarvan hij de verschillende exemplaren eigenhandig kopieerde. Deze do it yourself attitude kenmerkt hem tot op vandaag. Al Margolis heeft intussen drie platenlabels onder zijn hoede: zijn eigen ‘Pogus‘, ‘Deep Listening‘ van Pauline Oliveros en ‘XI Records’ van Phill Niblock.

If, Bwana (It’s Funny, But We Are Not Amused) is sinds 1984 het excentrieke klankproject van de Amerikaanse componist, musicus en klankenverkenner Al Margolis. In de traditie van acts als het Engelse Nurse with Wound en het Amerikaanse Irr. App. van Matt Waldron componeert Margolis al ruim twintig jaar surrealistische klankschilderingen, dada-achtige muziekvondsten en tranceopwekkende marathonwerken. Bevreemdende muziek die in geen enkel hokje valt onder te brengen.

Ter gelegenheid van dit unieke evenement geeft Oorgetuige maar liefst 4 gratis tickets weg. Wil jij erbij zijn, stuur dan als de vliegende bliksem een mailtje naar info@oorgetuige.net. Meedoen kan tot uiterlijk woensdag 2 april 2008 om 24.00 u. De gelukkige winnaars worden in de loop van donderdag of vrijdag verwittigd per e-mail.

Tijd en plaats van het gebeuren :

If, Bwana feat. Dan Warburton, Dan Burke & Yiorgis Sakellariou
Vrijdag 4 april 2008 om 20.00 u
De Witte Zaal,
Posteernestraat 64
9000 Gent

Meer info : www.odradek.net, www.wittezaal.be

Review :
Al Margolis/If, Bwana – ‘Rex Xhu Ping’, Jasper De Rycker op Kwadratuur.be, 29/08/2006

Elders op Oorgetuige :
Unieke optredens van de Amerikaanse geluidskunstenaar Al Margolis (If, Bwana), 19/06/2006

Op 21, 22 en 28 maart vindt in Antwerpen de tweede editie van het grootste indoor stadsfestival van België plaats. Met meer dan 150 artiesten op zes verschillende locaties belooft het een rijk gevulde driedaagse te worden.

Dissonant combineert drum’n bass met experimental jazz, breakcore, minimal, ragga… kortom, een mix van alternatieve muziekstijlen, allemaal met een elektronisch tintje en dat op verschillende locaties in Antwerpen. Places to be zijn Petrol, Hof Ter Lo, Arenberg, Trix, Waagnatie en Hangar 26.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Dissonant Festival
Vrijdag 21, zaterdag 22 en vrijdag 28 maart 2008
Op verschillende locaties in Antwerpen

Meer info : www.dissonant-festival.be

Elders op Oorgetuige :
Dissonant wordt grootste ‘underground’ indoor stadsfestival in België, 11/04/2007

Pascal Rophé staat al zijn tweede seizoen aan het hoofd van het bruisende Luikse orkest en samen slaan ze Europese paden in. In het vijfde gastconcert in Bozar staan er twee grote werken uit het Franse repertoire op het programma: de enige symfonie die Ernest Chausson ooit schreef en die in de lijn ligt van Wagner en Franck, plus Exeo, Dusapins vijfde solo voor orkest, die klinkt als een soort van muzikale lavastroom, stralend van energie. Tussenin hoor je het geduchte Tweede pianoconcerto van Prokofiev, dat de vertolkers confronteert met de grenzen van hun fysieke mogelijkheden.

Pascal Dusapin (1955) wordt algerneen beschouwd als één van de belangrijkste Franse componisten van de post-Boulez generatie. Als leerling van Xenakis en bewonderaar van Varèse wordt zijn werk gekenmerkt door een grote energie, strakke structuren en een inventief timbrespel. Daarnaast staat hij ook open voor andere invloeden, hij is gepassioneerd door jazz en we horen ook geregeld echo’s van volksmuziek in zijn werk, bijvoorbeeld door het gebruik van bourdons of modale elementen. Dusapin is een zeer productief cornponist. Naast een bijzondere aandacht voor vocale muziek en opera in het bijzonder (zijn zesde opera gaat in première in juli dit jaar op het festival van Aix-en-Provence), schreef hij ook heel wat kamermuziek en orkestwerken. Ook in zijn instrumentale werken vinden we een lyrische expressiviteit terug die hij weet te incorporeren in werken met eon grote complexiteit.

De cyclus Solo’s voor Orkest neemt een centrale plaats in in het oeuvre van Dusapin. Begonnen in 1992 met ‘Go’, telt de cyclus intussen in totaal zeven composities, die het OPL en Pascal Rophé in 2008-2009 integraal op plaat zullen zetten. Dusapin schreef Exeo (‘ik ga weg’) – Solo nr 5 – in 2002 ter nagedachtenis van de in 2001 overleden componist Iannis Xenakis in opdracht van de Beierse Radio /Musica Viva en Radio France. Het werk op 7 november 2003 in München gecreëerd.

Programma :

• Pascal Dusapin, Exeo
• Sergey Prokofiev, Concerto voor piano en orkest nr. 2, op. 16
• Ernest Chausson, Symfonie, op. 20

Tijd en plaats van het gebeuren :

Orchestre Philharmonique de Liège: Dusapin, Prokofiev, Chausson
Donderdag 20 maart 2008 om 20.00 u (Inleiding door Leen Van den Dries om 19.30 u)
Bozar – Henry Le Boeufzaal
Ravensteinstraat 23
1000 Brussel

Meer info : www.bozar.be en www.opl.be

Bronnen : teksten Dirk Moelants (2007) voor deSingel en Robert Coheur voor OPL

Extra :
Pascal Dusapin op brahms.ircam.fr
Entretien avec Pascal Dusapin, Bruno Serrou op www.resmusica.com, 11/02/2003
Pascal Dusapin -‘The Belly of an Architect’, Frank Madlener op www.arsmusica.be, 1999

Video :
Pascal Dusapin op YouTube

Elders op Oorgetuige :
Bekende en minder bekende duo’s voor viool en cello, 3/12/2007
Beckettiaanse strijkkwartetten, Kierkegaard en de fabels van La Fontaine, 23/03/2007