Maand: februari 2011

De muziek van Alain Craens (1957) laat zich niet in een hokje duwen: soms is zij tonaal, soms eerder atonaal of vrij tonaal. Vaak vertoont ze kenmerken van het impressionisme, de minimal music of de jazz. Bovenal echter wil ze toegankelijk zijn. Na het complexe modernisme, waarin het experiment centraal stond, is het volgens Craens tijd om terug een normale relatie met het publiek op te bouwen. Muziek mag opnieuw “gewoon mooi” zijn, zonder vernieuwende bijbedoelingen. Hij keert daardoor terug naar de traditionele drieklank, die echter niet functioneel of tonaal wordt gehanteerd. Men heeft soms de indruk dat er bepaalde tonaliteiten of tooncentra worden gesuggereerd, wat niet in Craens’ bedoeling ligt: hij werkt met toevallige, consonante ontmoetingen tussen klanken en wil toewerken naar steunpunten. Op die manier wil hij een brug slaan tussen zijn eigen individuele expressie en het publiek.

Tot op vandaag is Witold Lutoslawski (1913 – 1994) een van de leidinggevende figuren van de Poolse hedendaagse muziek. Met zijn illustere landgenoot Krzysztof Penderecki deelde hij het talent om intellectueel veeleisende composities – heel wat van zijn werken worden beschouwd als mijlpalen van de moderne muziek – op spontane en intuïtieve wijze toegankelijk te maken voor een groot publiek.
Lutoslawski bleek al op jonge leeftijd uitzonderlijk muzikaal begaafd. Zijn plannen om na zijn opleiding in Warschau verder te gaan studeren in Parijs, werden gedwarsboomd door de oorlog. In militaire dienst werd hij gevangengenomen door de Duitsers, maar wist te ontsnappen en overleefde in Warschau door samen met Adrzej Panufnik eigen composities en transcripties te spelen in cafés en restaurants. Na de oorlog botste hij met het stalinistische regime dat zijn Eerste Symfonie in de ban sloeg als ‘formalistisch’. Lutoslawski hield echter vol en zijn Musique funèbre, een compositie geschreven ter nagedachtenis van Béla Bartók, leverde hem uiteindelijk in 1958 de verdiende internationale erkenning op.

Vlak na de oorlog duiken in Lutoslawski’s werken folkloristische elementen op. Hoogtepunten uit deze periode zijn ongetwijfeld het ‘Concerto for Orchestra’ (1950-1954) en de ‘Dance Preludes’ (1954). Stilaan ontwikkelde Lutoslawski een eigen stijl waarin hij gebruik maakte van toevalsfactoren (aleatoriek). Een van de eerste werken waarin dit duidelijk bleek, waren de ‘Jeux vénitiens’ (1961). Het verlangen van Lutoslawski om de aleatorische techniek ook voor middelgrote of grote bezettingen toe te passen, kwam tot een hoogtepunt in zijn ‘Strijkkwartet’ (1964). Dit was tevens het eerste werk dat hij componeerde volgens een door hem vaak gebruikte typische tweedelige vorm. Lutoslawski’s late werken kunnen dan weer worden gekenmerkt door een meer transparante harmonie, wat meer lyrische en expressieve melodieën met zich meebrengt, en door het verminderd gebruik van aleatoriek.

Programma :

• Alain Craens, Oase (1998)
• Manuel de Falla, Suite populaire espagnole
• Francois Devienne, Duo in F (voor fluit en altviool)
• Witold Lutoslawski, Drie fragmenten voor fluit en harp
• Claude Debussy, Sonate nr. 2 in F (voor fluit, altviool en harp)

Tijd en plaats van het gebeuren :

Aldo Baerten, Sander Geerts & Anneleen Lenaerts : Alain Craens, de Falla, Devienne, Lutoslawski, Debussy
Zondag 6 maart 2011 om 11.00 u (uitverkocht)
Kapel Elzenveld Antwerpen
Lange Gasthuisstraat 45
2000 Antwerpen

Meer info : www.defilharmonie.be en www.elzenveld.be
—————————-
Zondag 27 maart 2011 om 11.00 u
Kasteel d’Ursel Hingene
Wolfgang d’Urselstraat 9
2880 Hingene

Meer info : www.defilharmonie.be

Extra :
Witold Lutoslawski op www.chesternovello.com, en.wikipedia.org en youtube
Witold Lutoslawski (1913 – 1994) : Poolse tussenpaus op www.musicalifeiten.nl
Alain Craens : www.alaincraens.com, www.cebedem.be en www.matrix-new-music.be

Beluister alvast Drie fragmenten voor fluit en harp van Witold Lutoslawski, gespeeld door Claudio Ferrarini en Floraleda Sacchi

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=jZsEAcEiPzw&w=480&h=390]

en dit tv-interview uit met Witold Lutoslawski uit de archieven van de VRT (1978)

Georg Crumb – Black Angels
De Amerikaanse componist George Crumb schreef zijn strijkkwartet Black Angels naar aanleiding van de Vietnamoorlog. Het werk citeert belangrijke elementen uit de bekoringsthematiek: van de zondeval via de Danse Macabre tot  Tartini’s Duivelssonate.
Het genre van het strijkkwartet associeer je niet zo snel met politieke statements. Toch maakt de buitengewoon originele en kleurrijke componist George Crumb zich in Black Angels ouderwets kwaad om de Vietnamoorlog. In de partituur staat dat hij gecomponeerd is ‘in tempore belli’ (in oorlogstijd). Crumb voltooide het werk op vrijdag 13 maart 1970. Hij laat de strijkers schreeuwen, zingen, fluiten en fluisteren en breidt het instrumentarium uit met gongs, maracas en kristallen glazen.
Black Angels sloeg in als een bom, zowel door de onorthodoxe behandeling van het strijkkwartet als door de indringende thematiek. Het universele thema houdt de compositie ook nu nog overeind: de strijd tussen goed en kwaad, leven en dood, God en de duivel. De titel verwijst naar de zwarte engel zoals die in de vroege schilderkunst de gevallen engel symboliseert.
De vier strijkers confronteren de luisteraar met een surrealistische wereld van krijsende insecten, striemende geselingen, bom-inslagen, fluisterende stemmen, gongslagen, maar ook etherische klanken als glasharmonica-effecten en ijle, engelachtige melodieën. De componist schept een sfeer van een nachtmerrie door allerlei ongebruikelijke effecten voor te schrijven.
Achter de noten verschuilen zich planmatige getalsverhoudingen. De muzikale symbolen die Crumb gebruikt zij vrij conventioneel. Zo klinkt regelmatig het al eeuwenlang als ‘duivel in de muziek’ bekend staande interval van de verminderde kwint, de tritonus. En uit de literatuur voor strijkers haalt hij de ‘Trillo Di Diavolo’ van Tartini tevoorschijn. Verder citeert hij nog uit het gregoriaanse ‘Dies Irae’ en uit het strijkkwartet ‘Der Tod und das Mädchen’ van Schubert en refereert hij naar de oude muziek in de Sarabanda da la Muerta Oscura.

Arvo Pärt – Fratres
Sinds midden jaren tachtig kent de muziek van Arvo Pärt (1935 ) een ongekend succes. Werken als ‘Passio’, ‘Fratres’ en ‘Tabula Rasa’ behoren tot de best verkochte ‘klassieke’ muziek. Pärts klankwereld is die van het Gregoriaans, van de ‘paralelle organa’ van Leoninus en Perotinus uit de middeleeuwse muziek en van vroege renaissance componisten zoals Josquin Desprez. Een van de belangrijkste drijfveren in het werk van Pärt is de religieuze: de schuldbelijdenis en het lijden der mensheid. Met componisten als Kantsjeli en Gorecki, die een vergelijkbare eenvoudige structuur in hun muziek kennen, wordt hij daarom gerekend tot de voormannen van de zogenaamde nieuwe spirituele muziek.
Toch hanteerde Pärt in de eerste tien jaar van zijn componistenloopbaan ook elementen uit de toen heersende moderne compositietechnieken zoals het serialisme en de invloeden van John Cage. Na een jarenlange bezinning (“een zoektocht vol twijfel”) schreef hij het korte repetitieve pianowerk ‘Für Alina’ in 1976 en veranderende zijn muziek daarmee fundamenteel. Hij begon de zogenaamde tintabulli (bel- of klok-)techniek toe te passen waarin variaties van drieklanken een hoofdrol spelen op een essentieel ander manier dan binnen de tonaliteit. In 1976 en 1977 volgden nog drie verrassende werken: ‘Tabula rasa’, ‘Fratres’ en ‘Cantus in memory of Benjamin Britten’. Allemaal unieke voorbeelden van Pärts geladen minimalisme. ‘Fratres’ is een al even somber werk, waarin een koraalachtige melodie wordt herhaald tegen een achtergrond van het gegons van een kwint. Een incidentele paukenslag ondersteept het proceskarakter van het werk en de titel suggereert iets van een kloostersfeer. Het werk was oorspronkelijk bedoeld voor het Estse ensemble voor oude muziek Hortus Musicus, maar Pärt maakte er later diverse arrangementen van.

John Zorn – Cat O’Nine Tails (1988)
John Zorn (1953) is ongetwijfeld een van de belangrijkste componisten van deze eeuw. Zijn carrière zou gemakkelijk voer kunnen zijn voor een batterij socio- en psychologen. In de jazz-wereld wordt hij gerespecteerd om zijn grondige kennis van de bebop en zijn perfecte altsaxofoontechniek. Met zijn groep Naked City verkende hij de grenzen van de jazz door die te mengen met rock en punk, en onlangs kwam hij naar Europa om met onder meer Napalm Death drummer Mick Harris funk voorbij de pijngrens te spelen. Maar net zo goed leidt hij zijn groepen Masade en Bar Khkba strak door respectievelijk klezmermuziek of oosters geïnspireerde kamermuziek. Ook is hij veelvuldig actief als componist van filmmuziek. Zelf vergelijkt hij zijn manier van werken vaak met het maken van tekenfilms. Inderdaad, net als cartoons zijn Zorn’s stukken meestal humoristisch, vernuftig, vaak op eenvoudige motiefjes gebaseerd, maar met een flitsende pointe.

In Cat O’Nine Tails moeten de musici moeten om de paar maten van tempo wisselen en dat meer dan tien minuten lang. Het instuderen is als het monteren van een danig verknipte film waarbij je over ieder stukje moet nadenken hoe lang het moet zijn en waar je het aan vast plakt. Niet voor niets zegt Zorn dat zijn muziek haar geheimen pas prijs geeft na grondige studie. Als luisteraar heb je daar geen last van en word je getracteerd op een spectaculaire kaleidoscoop van overbekende tot nooit gehoorde kwartetklanken. De muziek varieert van een sentimenteel walsje tot scheurend gescratch en huilende meeuwen in de verte. Onverwachte wendingen leveren ontroerende momenten op. En als je na een minuut of negen denkt, nu is de koek op, klinkt er ineens een persiflage op een van de bekendste Paganini caprices en dan denk je, verhip dat kan natuurlijk ook: even dollen met een citaat uit het solorepertoire voor viool.

Wim Henderickx – In Deep Silence III (Impression on a theme of Haydn) voor strijkkwartet
Impression on a theme of Haydn werd gecomponeerd in 2003 in opdracht van het ‘Festival der Voorkempen’. Het is het derde werk van een reeks intieme kamermuziekstukken waarin de stilte, de rust een belangrijke inspiratiebron geweest is. Het is geïnspireerd op het ‘Keizerskwartet’ van J. Haydn.
Het stuk bestaat uit drie delen. Elk deel is gebaseerd op een fragment van het thema van Haydn. Het is een persoonlijk commentaar, waarbij verder wordt gegaan dan enkel een variatie van het thema.In het eerste deel wordt de melodie weergegeven in de eerste viool en in de cello in hoge flageolettonen, waardoor er een etherische atmosfeer ontstaat. Het tweede deel geeft de melodie in de altviool, als een klaagzang. In het derde deel ligt de melodie in de eerste viool boven een statische, harmonische ondergrond. De vrije (aleatorische) notatie biedt de mogelijkheid aan elke uitvoerder om een eigen interpretatie te geven.

Programma :

• Ludwig van Beethoven, Strijkkwartet op. 18 nr.1
• Georg Crumb, Black Angels
• Anton Webern, Fünf Sätze für Streichquartett op. 5
• Arvo Pärt, Fratres
• John Zorn, Cat o’nine tails
• Wim Henderickx, In deep silence III

Tijd en plaats van het gebeuren :

BL!NDMAN [new strings] : Eclectic
Zondag 6 maart 2011 om 11.30 u
Kasteel Bouckenborgh Merksem
Bredabaan 561
2170 Merksem

Mer info : www.ccmerksem.be en www.blindman.be
———————————-
Zondag 27 maart 2011 om 11.00 u
CC ’t Kerkske Kapellen
Kapelsestraat 182
2950 Kapellen

Meer info : www.cckapellen.be en www.blindman.be

Extra :
George Crumb: www.georgecrumb.net, www.essentialsofmusic.com, en.wikipedia.org en youtube
Wim Henderickx : www.wimhenderickx.com (*), wimhenderickx.wordpress.com, www.matrix-new-music.be en youtube
Interview met Wim Henderickx op www.moodio.tv
Arvo Pärt op www.musicolog.com en youtube
Arvo Pärt (1935 – ), Tintinambulist op www.musicalifeiten.nl
Vergelijkende discografieën : Arvo Pärt, Fratres op www.musicalifeiten.nl
John Zorn : en.wikipedia.org en youtube

Bekijk alvast Georg Crumbs Black Angels, uitgevoerd door Arsis4 in Bozar, 17/01/09

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=qgr_w0-0caQ&w=640&h=390]

Beluister ook deel 2 en deel 3

en John Zorns Cat o’nine tails, uitgevoerd door het Kronos Quartet

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=mm8s95YohAU&w=640&h=390]

Na het succesvolle Huis der Verborgen Muziekjes komt Dick Vanderharst opnieuw met een productie waarin verschillende muziekstijlen op een doorleefde manier samen worden gesmeed tot een nieuwe muziektaal. Samen met componist Dirk Proost creëerde hij een muzikale passie, geënt op de processies van de Semana Santa in Spanje en op de vele kerkelijke stoeten die plaatsvinden door heel Europa en soms vertrekken vanuit bedevaartplaatsen zoals Santiago de Compostella. Het zijn volkse spektakels die jong en oud inpalmen en die een soort duende (duivelse emotie) door de straten stuwen.

In deze hedendaagse passie spelen de (dubbel)rietblaasinstrumenten van het Orkest van de Reizende Maan een centrale rol, in combinatie met Bretoense en Catalaanse hobo’s. Er wordt volop geëxperimenteerd met het bespelen van de twee blaasinstrumenten tegelijkertijd, zodat er Rajastaanse klankkleuren ontstaan. Voeg daar het gemengd koor Euterpe, een flamencozanger en het Gallicische Son As 3 aan en de nieuwe Passion is geboren! Niet minder dan 100 muzikanten zorgen voor een unieke, muzikale belevenis.

Met Dick van der Harst (solist en composities), Stefan Hardi en Jo Zanders (solisten), het koor Euterpe, Griet Jochems (concertmeester), Het Orkest van de Reizende Maan, Dirk Proost (muzikale leiding en composities), Eddie Vaes, Son As 3 en een flamencozanger.

Dick van der Harst (1959) is muzikant, arrangeur en componist. Sinds 1989 is hij componist in residentie bij LOD. Hij maakte muziektheaterproducties met onder andere Thierry Salmon, Guy Cassiers, Alain Platel en Eric De Volder. Naast muziektheaterwerk schrijft Van der Harst muziek voor zijn eigen ensembles (o.a. Audible Life Stream) en voor anderen (Oxalys, Quatuor Danel…). Zijn werk is op verschillende cd’s verschenen.

Met bewondering voor het vakmanschap maar weerstand tegenover bandwerk gebruikt Dick van der Harst in zijn composities zowel jazz, klassiek als volksmuziek. Steeds zoekt hij naar wat authenticiteit vandaag kan betekenen. Het resultaat is muziek waar geen model voor bestaat: hij legt zijn oor te luister bij andere tijden, andere landen, andere culturen, en verbindt die stijlen en genres intuïtief met zijn eigen muzikale wereld, wat een nieuwe artistieke taal oplevert. Respect, eerlijkheid en ambachtelijkheid staan op de eerste plaats. De muziek van Van der Harst is menselijk, en laat grote vrijheid aan de muzikanten die ze uitvoeren.

Dirk Proost is als hoboïst met heel wat verschillende projecten bezig. Hij lag mee aan de basis van het hedendaagse muziekensemble Champ d’Action, richtte de organisatie Intona Rumori op waarbij verschillende kunstenaars uit verschillende media en disciplines samen werken aan een multimediaal project. Hij richtte ook het ‘orkest van de reizende maan’ op waar enkel dubbelrieten in spelen, een uniek ensemble. In 2004 startte hij in Lier met het Labo nieuwe muziek waar nieuwe schrifturen en partituren onderzocht en uitgevoerd worden. In dat kader werkte hij onder meer met nieuw ontwikkelde glasgeblazen instrumenten.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Dirk Proost & Dick van der Harst : Passion
Zaterdag 5 maart 2011 om 20.00 u
Academie voor muziek en woord Ekeren
Ferdinand Pauwelsstraat 102
2180 Ekeren

Meer info : www.ccekeren.be

Extra :
Dick van der Harst op www.muziekcentrum.be, www.lod.be en youtube
Dirk Proost : www.dirkproost.com

Elders op Oorgetuige :
Assim : bewerking van Obrecht-composities door Dick van der Harst, 23/09/2008
Een gesprek met Dick van der Harst over oud en nieuw, over Gent en Indonesië, 20/09/2008
Geen muziekje blijft verborgen : een portret van Dick van der Harst, 9/02/2008
Gloria : Dick van der Harst in Kerst- en Klaastijden, 5/12/2007

Bekijk alvast hoe het eraan toe ging tijdens de repetities

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZQRJPUnp5ko&w=480&h=390]

Entr’acte is het label van de in Londen gevestigde grafische vormgever en typograaf Allon Kaye. Sinds 1999 publiceerde hij werk van meer dan 25 internationale artiesten. Hoewel de vormgeving van de Entr’acte releases telkens opvallend en bijzonder is, wil Kaye verder gaan dan het ontwerpen van louter decoratief of esthetisch design. De nadruk ligt steeds op eigenzinnige experimentele en elektronische muziek (met een bijzondere aandacht voor audio art, compositie en performance). Ook de rol van het label – als tussenschakel tussen artiest en consument – is een onderwerp dat Kaye sterk aanbelangt.

Enkele jaren geleden was Entr’acte reeds te gast op Belgische bodem met een labelnight in het KC Netwerk Aalst. Van de toen aanwezige muzikanten duiken er nu twee opnieuw op. De Duitser Michael Anacker (ook actief onder de naam Kallabris) is actief met electro-akoestische klanken, waarbij hij een zwak ontwikkelde voor alledaagse, quasi primitieve opnameapparatuur, gaande van het antwoordapparaat, en de dictafoon tot de gewone computer.

Anacker zette zijn eerste elektronische muziekstappen in 1986, een moment waarop de in Nederland als klassieke saxofoniste geschoolde Esther Venrooy met heel andere dingen in haar hoofd zat. Ondertussen heeft ook zij de elektronica omarmd en is ze al jaren actief binnen het IPEM, het Instituut for Psychoakoestiek en Elektronische muziek in Gent. Als laptopmuzikante werkte ze samen met akoestische musici, zoals de Chinese pipaspeelster Min Xiao-Fen en haar guqin spelende landgenote Wu Na of de Vlaamse pianisten Heleen Van Haegenborgh en Frederik Croene. Keer op keer liet ze daarbij een groot gevoel voor detail liet horen. Dat is ook terug te vinden op ‘Vessel‘, haar derde album onder eigen naam op Entr’acte, dat daags na het optreden in Brussel verschijnt. De muziek op deze release is het geluid van een installatie die Verooy opzette in de Diapason Gallery in New York (2008) en bestaat uit opnames van schepen en de natuurelementen water en wind.

Venrooy is niet de enige die naar Brussel afzakt om haar nieuwe release voor te stellen. Ook het Brusselse hiphoptrio L.E.G. gebruikt de Entr’acte labelavond om nieuw werk voor te stellen. Hun ‘M.on.X‘ verschijnt echter niet op cd, maar op cassette en staat vol met duistere, industriële en koud-elektronisch gekleurde beats en raps die meer gemeenschappelijk hebben met de donkere grootstadrealiteit dan met dansbaar beatvertier.

Van alle op 3 maart aanwezige muzikanten is de Japanse Yôko Higashi (hamaYôko) ongetwijfeld degene die het nauwst met Entr’acte verbonden is. Deze zangeres-elektronicamuzikante-danseres-choreografe is met het eerder dit jaar verschenen ‘Triptyque de l’Oeil‘ toe aan haar zesde release op het Britse label, stuk voor stuk albums opgetrokken uit een electro-akoestische geluidswereld waarin watergeluiden, psychedelische elektronica, stemmen, noise, veldopnames en pingpongeluiden door elkaar lopen. Voor ‘Triptyque de l’Oeil’ trok Higashi naar de St. Augustinuskerk  in Lyon en de St. Annakerk Cagliari om daar te improviseren op de beschikbare orgels.

Higashi werkt solo onder de naam hamaYôko, in trioverband met Yokohama Zen Rocks en in duo met de violiste Agathe Max, met wie ze ook in Brussel te horen zal zijn. Een samenwerking tussen de twee dames was reeds te horen op hamaYôko’s ‘Retronica’ uit 2008. De abstracte klankwereld die ze daar oproepen, is mijlenver verwijderd van het meer toegankelijke geluid dat het tweetal liet horen bij een concert in de Q-O2 twee jaar geleden. De invloed van Max is daar zeker niet vreemd aan. Gewapend met een loopstation en een batterij effecten bouwt deze klassiek geschoolde violiste dichte en soms dreunende klankmuren op die omwille van de consonantie en de duidelijke metriek opvallend verteerbaar worden. Agathe Max schrikt er niet voor terug haar geluid grof van korrel te maken, waardoor haar viool bij momenten in industriële gedaante verschijnt, zoals duidelijk te horen is op haar eerste (en voorlopig enige) cd ‘This Silver String’.

Het duo-concert van Higashi en Max wordt, net als de andere optredens, eerder kort gehouden. Met optredens van 45 minuten wordt deze labelnight zo een ideale kans voor wie wil proeven van een bescheiden aanbod uit de rijke Entr’acte-stal.

Tijd en plaats van het gebeuren :

Entr’acte Labelnight : Kallabris, Esther Venrooy + Yannick Franck, Yôko Higashi + Agathe Max, L.E.G. 
Donderdag 3 maart 2011 om 21.00 u
Les Ateliers Claus Brussel
Passage Charles Rogier
1210 Sint-Joost-Ten-Node

Meer info : www.lesateliersclaus.com en www.entracte.co.uk

Artikel grotendeels overgenomen van Kwadratuur.be

Extra :
Entr’acte Labelnight. Elektronica in vacuüm verpakking, Koen Van Meel op Kwadratuur.be, 20/02/2011
Review : Entr’acte Labelnight. Van parels en zwijnen, Koen Van Meel op Kwadratuur.be, 5/03/2011
Esther Venrooy : www.esthervenrooy.net
hamaYôko : www.myspace.com/hamayoko
Agathe Max www.myspace.com/agathemax

Elders op Oorgetuige :
No ‘real’ nuts, no apples, no garlic : Entr’acte-labelnight in Netwerk Aalst, 18/10/2007
Gentse avant-gardedames en elektronicagoden in Vooruit, 7/05/2008
Radio Art : Shift coordinate points, 17/11/2006
Bloedstollende, warme sound van ‘Hout’ en ‘Scratch’-keramiek, 3/06/2006

Marko Timlin werd geboren in Helsinki en studeerde jazz drumming aan de Hochschule für Musik Franz Liszt in Weimar. Een concertpodium bleek echter niet aan hem besteed en dus ging hij zich profileren als componist (sound artist, voor wie kickt op hippe terminologie) met een passie voor zelfbouwinstallaties. De
nodige technologische background daarvoor vergaarde hij dan weer aan het Centre for Music & Technology van de Sibelius Akatemia in Helsinki en aan de McGill University van Montréal. Vandaag de dag doceert hij electroakoestische compositie aan de Royal Academy of Music in Granada en aan het
conservatorium van Cadiz (Spanje). De laatste jaren construeert hij vooral zijn eigen digitale/analoge apparatuur.

Zijn befaamde Sensor Sound Machine bijvoorbeeld, is zo’n interaktief exploot waar hij de afgelopen 7 jaar aan bezig is geweest. Het ontstond allemaal uit enkele kernvragen die Timlin al langer bezighielden: ‘Wat is digitale muziek nu precies?’, ‘Hoe maak ik improvisaties met een klankgenerator ook visueel wat interessant?’, en ‘Hoe realiseer ik in real time een overtuigende dialoog tussen mens en machine?’

Het antwoord daarop, de Sensor Sound Machine, is een assemblage van ultrasoonsensoren, zonnepanelen, microprocessoren en zelfgeschreven software. Lichtpulsen en lichaamsbeweging worden gebruikt als input om digitale klanken te genereren. Het eindresultaat balanceert op een delikaat evenwicht tussen het menselijke en het machinale. Nu eens klinkt het onaards intuïtief, dan weer grenzen explosieve, gewelddadige klanken aan meditatieve drones. Hij heeft er mee getoerd in Europa (Berlijn, Londen, Parijs, Helsinki, Stockholm) en Noord-Amerika (New York, Toronto, Montréal), waar hij aansluitend ook lezingen geeft over het creatief potentieel van elektronische media of er al even graag debatten over uitlokt. Timlin voegt aan zijn performances graag toe dat hij het liefst even sterk wordt verrast door de ouput van zijn Sensor Sound Machine als het publiek zelf, dus dat belooft.

Bij wijze van voorprogramma krijg je de elektroakoestische werken Combustible van Thom Blum en Onset/Offset van Pete Stollery te horen.

Tijd en plaats van het gebeuren :

New Media XIII : Marko Timlin – Sensor-Soundmachine
Donderdag 3 maart 2011 om 20.00 u
Logos Tetraeder
Bomastraat 26
9000 Gent

Meer info : www.logosfoundation.org en www.timlin.de

Extra :
Thom Blum : www.thomblum.com, www.myspace.com/thomblum en youtube
Pete Stollery : en.wikipedia.org, www.composers21.com, www.sound-scotland.co.uk en youtube

Op deze video zie je Marko Timlin live aan het werk met zijn Sensor-Soundmachine in het EMMA (Espoo Museum of Modern Art) in Finland, 30 augustus 2009

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=MFIRIFUHDjQ&w=480&h=390]